archive
Narcissus of Pinksteren?
Corona en Florence Nightingale
Voor een videoboodschap van de pastoor over ‘Corona en Florence Nightingale’ klikt u op de foto.
Of lees onderstaand de tekst:
“The lady with the lamp” en corona
Sinds de coronacrisis is de waardering voor het werk van verpleegkundigen gestegen. Terecht. Ik vind het dan ook heel sprekend dat de 200ste verjaardag van Florence Nightingale precies in die tijd viel.
Florence Nightingale. We kennen haar als “The lady with the lamp”, de verpleegster die met een lantaarn in de hand de ronde deed langs de gewonde soldaten. Vorige week was het precies 200 jaar geleden dat ze werd geboren te Firenze (Florence). Naar die Italiaanse stad werd ze dan ook genoemd. Toen Florence één was, keert het gezin terug naar Engeland. In een welstellende familie groeit ze op. Met alle mogelijkheden van dien maar ook met alle beperkingen, eigen aan het Victoriaanse Engeland van de 19de eeuw. Haar verlangen om verpleegster te worden, ziet ze als een roeping van God maar haar ouders gaan hier aanvankelijk niet in mee. Florence is echter niet te houden. Als jong meisje verzorgt zij de zieken wanneer Engeland getroffen wordt door een griepepidemie. De beweging van barmhartigheid die ze leert kennen bij de Zusters van Vincentius laat haar niet meer los. Ze weet zich door God geroepen om Zijn barmhartigheid handen en voeten te geven. Deze religieuze aspiratie koppelt ze wel aan onderzoek en sociale actie. Christenen moeten volgens Nightingale alles in het werk zetten om o.a. door wetenschappelijk onderzoek de sociale uitdagingen aan te gaan.
Sociale uitdagingen zijn er genoeg in die 19de eeuw. Als tijdgenoot van Charles Dickens, herkent ze zich in zijn scherpe verwoording van de armoede in die dagen: “Eén van de ergste gezichten die ik ken in Londen zijn de kinderen die er rondsluipen, die in manden slapen, vechten voor het afval…”. Londen was in die dagen een plek van extreme rijkdom maar ook van mensonterende ellende. Charles Dickens schrijft dan ook treffend over “de sukkelaars die Londen binnen zwierven en die vermoeid en met zere voeten angstig opkeken naar die grote stad die voor hen lag, alsof ze voorvoelden dat hun ellende daar zou zijn als een waterdruppel in de zee of een zandkorrel op het strand. Ze liepen voort, alsmaar dieper in elkaar gedoken. Als voer voor de kerkhoven, de gevangenissen, de koorts, de waanzin, de dood.” Het greep Florence Nightingale aan. Ze kon niet wegkijken. Ze voelde zich geroepen om er iets aan te doen. Ondanks de overweldigende ellende, wilde ze hoop bieden. En dat deed ze. Dichtbij maar ook veraf. Zo trok zij tijdens de Krimoorlog met 38 verpleegsters naar Scutari in Turkije waar ze de gewonde soldaten verzorgde maar vooral ook bijdroeg aan de verbetering van de verpleging. Hiertoe zette ze de wetenschap in, de wiskunde, de statistiek met name. Ze was niet bang om naar de overheid te stappen en ze maakte met diagrammen duidelijk dat de meerderheid van de Britse soldaten in de Krimoorlog niet was bezweken aan oorlogswonden maar wel aan koorts, cholera, dysenterie, scheurbuik,…Had dat niet voorkomen kunnen worden? Kortom: het zeemzoete beeld van Nightingale als de verpleegster die met een lantaarn in de hand ’s avonds de ronde deed langs de gewonde soldaten, is maar de halve waarheid. Ze was vooral ook een intelligente vrouw die de wetenschap wilde inschakelen om sociale hervormingen door te voeren. Florence Nightingale was dus niet alleen “the lady with the lamp” maar evenzeer “the lady with the brains”. Haar gedachtegoed werd de basis van de moderne verpleegkunde, met daarbij het belang van hygiëne (handen wassen) en infectiebeheersing. Kan het relevanter in de huidige strijd tegen corona?
“The lady with the lamp”. Ze stond er, bleef op haar post en wees in vaak onmogelijke omstandigheden de weg. In deze meimaand wijst ook een andere “Lady” ons de weg. Maria. Bij Haar is te vinden wat een lamp verspreidt: licht, veiligheid, warmte, een weg om te gaan. Welke mens heeft daar geen nood aan?
Ook al zijn er in deze meimaand geen mariabedevaarten door het coronavirus, ook al gaat het er nu anders aan toe bij de Zoete Moeder in Den Bosch maar ook in Elshout, Oirschot, Kevelaer, Lourdes,…de liefde voor deze “Lady” is te groot om zich te laten kooien. Overal branden er bij haar beeld dan ook kaarsjes. Ook in onze kerken van Vlijmen, Haarsteeg, Nieuwkuijk en in de kapel op de Vliedberg, meer dan ooit. Alsof mensen aanvoelen: Maria ziet ons, begrijpt ons. Bij haar is er houvast, troost. Voor wie roept, voor wie bidt is Zij een hand die nooit loslaat. Zij toont ons de vrucht van haar schoot, Jezus, Gods Woord. Gods Woord, dan hoor ik als vanzelf die psalm die zingt: “Uw woord is een lamp voor mijn voeten, een licht op mijn pad.” Een lamp…”The lady with the lamp”.
Moge dat vriendelijk licht ons nooit ontbreken maar ons vergezellen op onze levensweg. Zoals Florence Nightingale, nodigt het ons uit om te worden: mens voor de mensen, herder als God.
David Lebrun, pastoor parochie heilige Augustinus
De wereld na corona
De wereld na Corona?
De “exit-strategie” is begonnen. Voetje voor voetje, in de hoop niet te struikelen. Er komt gelukkig wat zicht op een leven na corona. Hoe zal die wereld in dat “nieuwe normaal” er uit zien?
De laatste tijd hoorde ik daar met regelmaat mensen over speculeren en dromen. Soms bevlogen en idealistisch. Dat is mooi. De mensheid kan best wat idealen gebruiken. Tevens heb ik de indruk dat velen gewoon vasthangen in gedachten die ze al lang hebben en die ze nu -kost wat kost- aan de man willen brengen. Volgens de ecologisten heeft moeder aarde ervoor gekozen onze levensstijl te “resetten”. Dus zullen we voortaan milieubewuster gaan leven. Christendemocraten zien de tijd rijp voor hechtere gemeenschappen. Dus bouwen we in de wereld na corona bouwen als vanzelf meer aan gemeenschapszin. Nationalisten en populisten zetten in op het belang van eigen volk en natie. Weg met die internationale solidariteit. Weg met Europa. Herstel van eigen land en natie staan voorop. Sommige gelovigen zien Covid-19 als een vingerwijzing van God. Dus: we gaan massaal het geloof herontdekken. Stil maar wacht maar, de kerken weer vol. Het wordt nog aanschuiven voor de kerkdeur met die anderhalve meter.
Ik kan zo nog een tijdje doorgaan. Er zitten zeker nobele gedachten bij. Echter, wie enkel de ideeën verkondigt die hij of zij al lang koesterde, zal wellicht geen grootse revolutie ontketenen. Wanneer iedereen als volleerde marktkramer zijn eigen producten aanprijst, wordt de grens tussen ideaal en opportuniteit flinterdun. Ideologische blindheid? Of doet het virus ons excelleren in wensdenken?
Betekent corona nu het einde van de neoliberale samenleving? Gaan we voortaan twee keer nadenken vooraleer we het vliegtuig nemen naar de Turkse Rivièra of de Spaanse Costa’s? Nee. We gaan echt niet zomaar afrekenen met het systeem waar we al jaren aan verknocht zijn. Zo is na de bankencrisis van 2008 onze hebzucht ook niet afgenomen. We begrijpen nu wel beter hoe de markt werkt. Daarom is het te hopen dat Covid-19 ons zal leren welke beroepsgroepen onmisbaar zijn in onze samenleving. Verplegers, zorgpersoneel, onderwijzers, politiemensen,…Ironisch genoeg zijn precies zij de afgelopen jaren gekort!
De wereld na corona? Ik geloof niet in een grootse revolutionaire verandering. Beide voeten op de grond. Realisme geboden. Luchtkastelen bouwen helpt de samenleving niet verder. Tevens niet cynisch worden maar gelovig blijven. Vraag is dan: wie helpt ons om én realistisch én gelovig te blijven? Misschien wel de Prediker.
De boekrol Prediker uit het oude testament is de feestrol voor het joodse loofhuttenfeest. Aangeraden wordt om dit boekje dan ook vanuit een loofhut te lezen. Niet letterlijk maar figuurlijk. Anders gezegd: bekijk de wereld en het leven vanop een afstand. Prediker beseft dat het leven ook zonder hem gewoon verder gaat. Het is een ervaring die ook ons ongewild en ongevraagd kan overkomen zoals bij ziekte, tegenslag, zoals nu bij corona. “Vanuit zijn loofhut” horen we de Prediker verder mijmeren. Het lijkt wel of hij achter al ons harde werken grote vraagtekens zet. Het meeste van wat we doen is volgens hem vergeefse arbeid en de dood is het einde van al ons zwoegen en jagen. Alles is ijdelheid, najagen van wind. Wat stelt het allemaal voor?
Hier worden we niet vrolijker van! Toch vervalt de nuchtere Prediker niet in cynisme. Gaandeweg valt alles op zijn plek. Je komt ook zelf weer op je plek. Je vindt je als mens terug in het grote geheel. Je leert aanvaarden dat we geen goden zijn. Ook al doen we vaak alsof, ook al richten we de wereld in naar onze maatstaven, uiteindelijk hebben we niets in onze hand. Wat een realisme!
De Prediker brengt ons ook op onze plaats voor God. God weet van oorsprong, zin en doel van ons leven. Die wetenschap mag ons genoeg zijn en vertrouwen geven. Ons leven is in Zijn hand. Aan ons de kunst om gewoon elke dag het leven uit Zijn hand te ontvangen en ervan te genieten. Aan ons om levensvreugde en arbeidsvreugde te scheppen, los van het uiteindelijke resultaat. Moeilijk voor mensen als wij die zo functioneel en resultaatgericht denken. Gewoon dankbaar en verwonderd beleven wat ik op dit moment kan en mag. Niet pas beseffen hoe rijk je was als het te laat is.
De Prediker. Hij leert ons én realistisch én gelovig te zijn. Het kan samengaan. Voeten op de grond en toch Zijn Naam belijden. In de realiteit van het alledaagse weet hij zich geborgen in Gods hand. Hij leeft onbezorgd en juist daardoor heeft hij beide handen vrij om voor elk ander te zorgen. Als een gezegend mens doen wat je hand vindt te doen, kan het mooier? “Zaai van de morgen tot de avond. Laat je hand niet rusten.” (Prediker 11, 6)
Met de Prediker vanuit “de loofhut” de wereld na corona vormgeven. Het voorkomt dat we luchtkastelen bouwen. Het helpt ons én realistisch én gelovig te blijven. Ook op 1,5 meter afstand van elkaar.
David Lebrun, pastoor parochie heilige Augustinus
V1, Corona, stilte.
Dodenherdenking in corona-tijd. Anders dan voorgaande jaren. Normaal komen we dan op de avond van 4 mei met burgemeester of wethouder, parochianen, gilden, scouting,…samen in de Vlijmense kerk. Er wordt gebeden, gezongen, voorgelezen uit de Schrift, kinderen dragen gedichten voor en de pastoor verzorgt een woord ter overweging. The Last Post en het Wilhelmus klinken. Een mooi gebruik, ooit in het leven geroepen door wijlen pastoor Goedhart en al jaren ondersteund door de werkgroep Nationale Feestdagen Vlijmen.
Wellicht had ik dit jaar iets gezegd over de V.1’s die 75 jaar geleden de nodige ravage hebben aangericht. “Elke dag angst”, zo heet het boek dat onlangs verscheen over Vlijmen en de V.1-vliegende bommen. Zoals bekend betekende de bevrijding van de Oostelijke Langstraat in november 1944 nog lang geen verblijding. Zeker niet voor Vlijmen dat in volle frontlinie lag. Dagelijks werden door de bezetter ten noorden van de Maas talloze “vliegende bommen” richting Antwerpen gelanceerd. Vier V.1’s kwamen neer in de bebouwde kom van Vlijmen met als droevig resultaat: 28 mensenlevens, talloze gewonden, tientallen verwoeste huizen…”De V.1’s zitten in het DNA van de oude Vlijmenaren”, zegt de auteur van genoemd boek. Ik kan dit alleen maar beamen. Wat een angst hebben de mensen toen gehad! Elke dag hield men zijn adem in voor dit geheime wapen van de bezetter dat zomaar naar willekeur verwoesting en dood kon zaaien.
Terug naar de dodenherdenking op 4 mei. Na de kerkdienst gaan we onder het luiden van de klok gezamenlijk naar het monument op het plantsoen Catharinastraat/Korte Heistraat. Om 20. 00 uur is het er stil! Die twee minuten stilte. Bijzonder, elk jaar opnieuw. Samen zwijgen! Al die stille mensen die juist door te zwijgen één geheel vormen. Een vorm van communicatie die onvervangbaar is.
Het doet me denken aan het gedicht “Ziekenbezoek” van Judith Herzberg.
“Mijn vader had een lang uur zitten zwijgen bij mijn bed. Toen hij zijn hoed had opgezet zei ik: nou dit gesprek is makkelijk te resumeren.
Nee, zei hij, nee toch niet, je moet het maar eens proberen.” Een vader die zwijgend aan het ziekbed van zijn dochter zit, omdat praten iets zou kapot maken dat het zwijgen juist intact laat.
Zwijgen. Stil zijn. Het getuigt van respect. Het laat heel wat woorden kunnen verprutsen. Ook vandaag, nu er “elke dag angst” heerst, niet voor verwoestende V.1’s maar voor een virus dat ook zomaar kan toeslaan en naar willekeur dood en verdriet zaait. Hoeveel mensen werden er niet door getroffen? Hoe velen konden van hun dierbare geen afscheid nemen zoals ze dat zouden willen? Er is pijn, onmacht, verdriet! Moet het nu zo? Waarom toch? Op zulke momenten zijn er geen woorden. In stilte ben je dan het meest nabij.
Het brengt mij bij de man Job uit de bijbel. Een vroom, welgesteld man die het voor de wind gaat. Dan slaat opeens het noodlot toe. Hij raakt alles kwijt: zijn gezin, zijn rijkdom, zijn gezondheid. Ook zijn geloof wordt beproefd. Zijn vrienden komen bij hem. En dan staat er die mooie zin: “Zeven dagen en zeven nachten zaten ze bij hem op de grond zonder één woord te zeggen, want ze zagen hoe groot zijn lijden was.” (Job 2, 13) De vrienden zwijgen, zijn stil. Zeven dagen en zeven nachten. Dan wordt de stilte verbroken. En onmiddellijk gaat het goed mis. Ze beginnen op hem in te preken, hoofdstukken lang. Zij willen het lijden dat Job treft verklaren. Hij zal wel iets misdaan hebben. God zal hem niet zonder reden straffen. Die ellende, hij zal ze wel ergens aan te danken hebben. Job verzet zich met man en macht tegen zijn prekerig vriendenclubje. Op een bepaald moment vindt God het genoeg. Hij neemt het op voor de lijdende Job en snoert die vrienden de mond. ”Jullie hebben van Mij niet zo’n zuiver beeld gegeven als mijn dienaar Job.” (Job 42, 7)
Wanneer het kwaad goede mensen treft, is stilte geboden want woorden kunnen niet alleen nabijheid maar ook afstand bewerkstelligen. Ze kunnen soms helen, vaak ook kwetsen. Ze kunnen respectvol maar ook respectloos zijn. Ze kunnen iets van God in beeld brengen maar Hem ook verduisteren.
Wellicht verklaart dat waarom die twee minuten stilte bij Dodenherdenking zo bijzonder zijn. Stil omdat praten iets kapot zou maken dat het zwijgen juist intact laat. Al die stille mensen die juist door te zwijgen één zijn. Een onvervangbare vorm van communicatie, ook in tijden van ‘social distancing’.
David Lebrun, pastoor parochie heilige Augustinus
Opnieuw beginnen of doorgaan?
Voor een videoboodschap van de pastoor over ‘Opnieuw beginnen of doorgaan?’ klikt u op de afbeelding.
of lees hierna de tekst.
Een cartoon trok onlangs mijn aandacht. Het toonde een jongetje die aan het bidden was: “Lieve God, kunt U a.u.b. 2020 verwijderen en 
opnieuw installeren? Het heeft een virus.” Twee dagen later ontmoet ik iemand op straat. Al meerdere jaren heeft hij een eigen zaak. Nu bekend geworden is dat hij nog niet aan de slag mag, voelt hij de bedreiging van donkere wolken. Zwaar weer op komst. Faillissement? “Ik wou dat we 2020 opnieuw konden beginnen”, hoor ik hem verzuchten.
“Could we start again?” Kunnen we opnieuw beginnen? Het is een zin uit de opera van Jesus Christ Superstar. Wanneer donkere wolken zich rond Jezus concentreren en zijn faillissement onafwendbaar lijkt, klinkt dat prachtige lied van Maria van Magdala. “Could we start again?” Ik leefde en stierf om jou te ontmoeten, vervolgt Maria Magdalena, maar zoals het nu loopt, nee, dat was niet de bedoeling. “Could we start again, please?”
Kunnen we 2020 opnieuw beginnen? In de vraag zit het antwoord verscholen. Onze wereld ziet er in een tijdspanne van enkele weken en maanden heel anders uit. Tijd van isolement en afstand want elke wereldburger is gelijk voor de besmettingswet. Tijd van dood voor velen helaas. Tijd van herstel voor mensen die besmet zijn. Geen evenementen deze zomer. De economie in quarantaine. Koning Voetbal is van zijn troon gestoten, de Spelen naar hun Olympusberg verbannen. Onze kerken zijn leeg. Geen publieke vieringen. Immers, zoals onze bisschop het voorhoudt: het huis van God mag geen bron van besmetting worden.
Nee, we kunnen helaas 2020 niet verwijderen en opnieuw installeren. “No, we could not start again”. Wat dan? Verder gaan. Doorgaan. Of om een ander lied aan te halen, deze keer van Ramses Shaffy: “We zullen doorgaan”. Met open ogen voor de uitdagingen die ons wachten.
Dat het zwaarder gaat wegen, dat de inperking van onze vrijheid hier en daar scheurtjes vertoont, merken we allemaal. Een groeiend verlangen naar ontmoeting, beweging, economische herleving laat zich ook goed verstaan. Eén en ander vraagt van onze politici het uitstippelen van een goede balans tussen een houdbare gezondheidszorg en een zo beperkt mogelijke economische schade. Dit vereist van onze leiders grote stuurmanskunst. Dat een liberale premier de keuze moet maken dat juffen en meesters aan het werk gaan terwijl ondernemers op de handen moeten zitten, toont dat dit voor hem een worsteling is. Een strijd met “duivelse dilemma’s”, zoals hij zelf verwoordde. Diezelfde premier geeft de tijd die voor ons ligt een naam: het nieuwe normaal. Hoe dat nieuwe normaal eruit zal zien, is ergens nog in nevelen gehuld. Eén ding is zeker: we zullen het samen gestalte moeten geven.
Ondertussen zitten we als kerk volop in de Paastijd. Ook al beleven we dit jaar deze tijd anders, voor christenen begint elk jaar met Pasen een nieuw normaal. Dat nieuwe normaal is gekleurd door de Paasverhalen die we deze dagen beluisteren. Verhalen die getuigen hoe mensen, gebroken door verdriet en teleurstelling weer opstaan, een nieuw normaal vinden en doorgaan; met moed, veerkracht, hoop. Ze gaan door omdat die Man, zo goed als God, verder leeft in hun midden. Hij die dwingelandij te lijf ging, is door God op de derde dag uit de dood geroepen. Om u en mij, om de hele schepping, aangetast door kwaad en dodelijke virussen, te bevrijden, te doordringen van zijn helend doen en laten.
Dit Paasgetuigenis wil een bemoediging zijn voor ons allen. Ook al is het soms moeilijk, ook al blijven mensen noodgedwongen op afstand, Hij is ons altijd nabij. Dat nieuwe normaal mogen we niet vergeten. Blijf het biddend indachtig.
Straks, op 5 mei vieren we onze vrijheid. Ook anders dan vorige jaren. Dat vrijheid nooit absoluut is, maakt de coronacrisis ons duidelijk. Toch weten we ons gezegend. Gezegend met het geloof dat Hij ons draagt, dat Hij ons kent en liefheeft, tot in de dood.
Een geloof dat ons van binnen vrij maakt en ons aanspoort elkaar en Zijn schepping te behoeden. Ja, we zullen doorgaan…
Pastoor David Lebrun
Woord van de pastoor over onze Corona-maatregelen
Aan de parochianen van de parochie H. Augustinus
Goede mensen,
De corona-epidemie noopt alle instellingen en organisaties tot uiterste voorzichtigheid. Ook de katholieke Kerk wil een verdere verspreiding van het coronavirus voorkomen. In reactie op de aangescherpte maatregelen van deoverheid, hebben de bisschoppen van Nederland beslist om de opschorting van alle publieke kerkelijke vieringen te verlengen tot 1 juni aanstaande. Wat betekent dit concreet voor onze parochie?
– Alle eucharistievieringen op zondag (ook die op vooravond) en door de week komen te vervallen tot 1 juni. Dit geldt ook voor de bijeenkomsten van werkgroepen, de oecumenische bijbelstudiegroep, de contactmomenten voor eerste communicanten en vormelingen, de repetities voor koren,…Geplande evenementen zoals de dankviering voor de vrijwilligers en de theatervoorstelling “Dwars door de bijbel” worden uitgesteld.
– Geplande doopsels, huwelijken en de eerste communievieringen in genoemde periode kunnen niet doorgaan. In samenspraak met de betrokkenen wordt naar een andere datum uitgekeken.- Uitvaarten kunnen wel plaats vinden, zij het in beperkte kring (maximaal 30 personen). Hierbij zijn uiteraard de regels van “social distancy” van kracht. Om laatstgenoemde reden wordt er wel eucharistie gevierd maar kan de H. Communie niet worden uitgereikt. De aanwezigen worden aangespoord tot de geestelijke communie. Wel wordt de mogelijkheid geboden om voor de overledene een dank-of herdenkingsviering te houden wanneer het gewone leven weer op gang komt.
Wanneer het reguliere leven weer een aanvang neemt, kunnen geïnteresseerden contact opnemen met het parochiesecretariaat.- De Vastenactie waar wij als parochie jaarlijks aan meewerken, is niet stilgelegd. Wel kunnen de collectes in de kerk en aan de deur nu niet doorgaan. Onder het motto van de landelijke Vastenactie “Werken aan je toekomst” moedigen wij u aan onverminderd solidair te zijn met de jongeren uit Zambia (doelgroep van dit jaar). U kunt uw gift storten op: NL21 INGB 0000 005850, t.n.v. Vastenactie, Den Haag.- Elke woensdag doen wij, net als onze naburige parochies, mee met de landelijke actie “klokken voor hoop”. Onze kerkklokken luiden dan om 19.00 uur om een boodschap van hoop en troost te geven voor iedereen die te maken heeft met het coronavirus. Met de klokken van hoop en troost willen kerken mensen met elkaar verbinden over de grenzen van sociaal isolement heen. Laat het ook een oprecht “dank je wel” zijn aan de helden van deze dagen: de artsen en de mensen in de zorg!- 
Kaarsje ontsteken? Dat kan. Bent u niet in de gelegenheid om het zelf te doen, stuur dan een bericht naar augustinuskaarsje@gmail.com en wij steken een kaarsje voor u aan. En zo wordt 2020 het jaar dat we niet naar de kerk kunnen met Pasen, niet met Hemelvaart, niet met Pinksteren. Het jaar waarin we onze 75-jarige bevrijding niet kunnen vieren, in elk geval niet in mei, omdat op dit moment een onzichtbare vijand ons en de hele wereld belaagt en zoveel leed veroorzaakt. Vele dingen zijn hierdoor noodgedwongen geannuleerd maar niet het geloof, de hoop en de liefde. Daarom is dit een jaar waarin we worden uitgenodigd de blik naar boven te richten; in gebed, en zo -meer dan ooit- met elkaar verbonden te zijn.
Tot slot: alles wat we doen is inspelen op ongekende situaties. Er ligt voor niemand een draaiboek klaar. Het is voor iedereen improviseren. Laten we creatief zijn om gelovig met elkaar verbonden te blijven. We hopen en bidden dat deze uitzonderlijke omstandigheden niet lang moeten duren. Laten we leven in vertrouwen en dat ook uitstralen. Christenen zijn immers mensen met licht in de ogen, met hoop in het hart; ook in tijden van corona.
Namens het bestuur van de parochie H. Augustinus
Pastoor David Lebrun
Coronavirus
In deze moeilijke tijd voor velen willen wij u vragen om in gebed met elkaar verbonden te blijven.
Wij wensen u en de mensen om u heen kracht en levensmoed in deze onzekere tijd.
Woord van de pastoor: Laten we ons hart openhouden in deze tijd
De corona pandemie is verwarrend en beangstigend. Voor gelovige mensen roept ze ook bijkomende vragen op. Waar is God? Wat is hiervan de bedoeling? Kon Hij dit niet voorkomen? Wat volgt, zijn een aantal “geestelijke tips” in deze toch verwarrende tijd. Misschien brengen ze wat licht en vertrouwen.
Weersta paniek. Dit wil niet zeggen dat er geen reden tot bezorgdheid is, of dat we het goede advies van het RIVM, medische professionals en gezondheidsexperts moeten negeren. Geenszins! Maar paniek en angst komen niet van God. Rust en hoop wel. Probeer op de crisis te reageren met een innerlijk gevoel van kalmte en hoop. Door je bang te maken, trekt paniek je weg van de hulp die God je wil geven. Vertrouw op de rust en de hoop die God je wil geven.
Wijs niet met de vinger. Demoniseer niet. Covid-19 is niemands schuld. Aan Jezus werd ooit de vraag gesteld: Wiens schuld is het dat deze man blind is geboren? Jezus antwoord was helder: Niemands schuld. (Johannes 9,2) Ziekte is geen straf. Wijs geen zondebok aan. Weet dat vele dingen zijn geannuleerd vanwege het coronavirus maar de liefde hoort daar zeker niet bij.
Zorg voor de eenzamen, de bejaarden, de zieken. Deze pandemie kan van lange adem zijn. Dat genoemde mensen in een extra isolement terecht komen is niet ondenkbeeldig. Een kaartje sturen met een bemoedigend woord, een belangstellend telefoongesprek, het doet de mens goed. Ik denk spontaan aan die kinderen die tekeningen maakten voor oudere mensen. Een lief en ontroerend gebaar.
Bid. Kerken in ons land en over de hele wereld sluiten, missen zijn geannuleerd. Maar de kerk is meer dan een gebouw. Het is vooreerst gemeenschap. Gelukkig kun je de Mis volgen; elke zondag op NPO2 om 10. 00 uur. En natuurlijk kun je ook alleen bidden. Onze kerk kent een lange traditie van spirituele gemeenschap: als je niet persoonlijk aan de mis kunt deelnemen, kun je nog met God verenigd zijn in gebed.
Vertrouw erop dat God bij je is. Waarom gebeurt dit? Op die vraag bestaat geen bevredigend antwoord. Het is de oeroude vraag naar het waarom van het lijden. Dat blijft een mysterie. En een uitdaging: kun je in een God geloven die je niet begrijpt? Tegelijkertijd geloven we dat Jezus ons ook in het lijden vergezelt. Hij begrijpt onze angsten en zorgen, niet alleen omdat hij goddelijk is en alles kent, maar ook omdat hij mens is en alles heeft ervaren. Vertrouw erop dat Hij je hoort en bij je is.
Ik ben zo vrij geweest deze “geestelijke wenken” met u te delen. Laten we verbonden blijven met elkaar; gemeenschap vormen, ook al kunnen we dat voorlopig niet in fysieke zin gestalte geven. En vooral: laten we ons hart open houden in deze dagen.
Pastoor David Lebrun
Gebed
Heer, bevrijd ons van het corona-virus.
God, toevlucht in onze nood, kracht in onze vertwijfeling en angst, vertroosting in ziekte en lijden.
Wees ons, uw volk, nabij en genadig nu wij allen de gevolgen ondervinden van het uitgebroken corona-virus.
Wees een Beschermer voor hen die dit virus hebben opgelopen. Wij bidden voor hen om hoop en genezing.
Wij bidden voor hen die aan de gevolgen van dit virus zijn overleden, dat zij bij U geborgen mogen zijn.
Wij bidden voor allen die werkzaam zijn in de gezondheidszorg en het openbaar bestuur, dat zij uw nabijheid en zegen mogen ervaren in hun werk ten dienste van heel de samenleving.
Doe ons beseffen hoe groot uw liefde is voor ieder van ons en dat Gij met ons zijt nu wij de kwetsbaarheid van ons bestaan ervaren.
Versterk ons geloof en onze hoop zodat wij ons altijd zonder aarzelen overgeven aan uw vaderlijke voorzienigheid. Door Christus onze Heer. Amen.
Gebed
Heer, Gij die toch de God zijt van barmhartigheid en goedheid, we bidden tot u in een tijd die angsten en zorgen oproept, een tijd waarin mensen ziek worden en sterven als gevolg van het coronavirus:
Heer, ontferm U!
We bidden tot U om de slachtoffers, om hun dierbaren, en we bidden tot u om de helpers, familie, vrienden, verpleegkundigen en artsen, hulpdiensten en degene die beslissingen nemen in deze dagen:
Heer, ontferm U!
We bidden tot u om iedereen die bang is, om nuchterheid in de media, om begrip tussen mensen, om solidariteit: Heer, ontferm U!
Heer, we staan ook stil bij wat mensen in Syrië en aan de grens van Turkije doormaken, de wanhoop en de uitzichtloosheid, de onmacht van politici om met een oplossing te komen: Heer, ontferm U!
Heer, geef ons vrede, geef de wereld vrede, dat uw geest van liefde en mededogen vaardig mag worden over mensen en regeringsleiders, dat uw Geest over ons mag komen en hoop mag geven.
Wees Gij zelf onze sterke rots. Door onze Heer, Jezus Christus. Amen.
© Parochie Heilige Augustinus Vlijmen. Deze website is in eigen beheer ontwikkeld.