De wereld na Corona?  

De “exit-strategie” is begonnen. Voetje voor voetje, in de hoop niet te struikelen. Er komt gelukkig wat zicht op een leven na corona. Hoe zal die wereld in dat “nieuwe normaal” er uit zien?

De laatste tijd hoorde ik daar met regelmaat  mensen over speculeren en dromen. Soms bevlogen en idealistisch. Dat is mooi. De mensheid kan best wat idealen gebruiken. Tevens heb ik de indruk dat velen gewoon vasthangen in gedachten die ze al lang hebben en die ze nu -kost wat kost- aan de man willen brengen. Volgens de ecologisten heeft moeder aarde ervoor gekozen onze levensstijl te “resetten”. Dus zullen we voortaan milieubewuster gaan leven. Christendemocraten zien de tijd rijp voor hechtere gemeenschappen. Dus bouwen we in de wereld na corona bouwen als vanzelf meer aan gemeenschapszin. Nationalisten en populisten zetten in op het belang van eigen volk en natie. Weg met die internationale solidariteit. Weg met Europa. Herstel van eigen land en natie staan voorop. Sommige gelovigen zien Covid-19 als een vingerwijzing van God. Dus: we gaan massaal het geloof herontdekken. Stil maar wacht maar, de kerken weer vol. Het wordt nog aanschuiven voor de kerkdeur met die anderhalve meter.

Ik kan zo nog een tijdje doorgaan. Er zitten zeker nobele gedachten bij. Echter, wie enkel de ideeën verkondigt die hij of zij al lang koesterde, zal wellicht geen grootse revolutie ontketenen. Wanneer iedereen als volleerde marktkramer zijn eigen producten aanprijst, wordt de grens tussen ideaal en opportuniteit flinterdun. Ideologische blindheid? Of doet het virus ons excelleren in wensdenken?

Betekent corona nu het einde van de neoliberale samenleving? Gaan we voortaan twee keer nadenken vooraleer we het vliegtuig nemen naar de Turkse Rivièra of de Spaanse Costa’s? Nee. We gaan echt niet zomaar afrekenen met het systeem waar we al jaren aan verknocht zijn. Zo is na de bankencrisis van 2008 onze hebzucht ook niet afgenomen. We begrijpen nu wel beter hoe de markt werkt. Daarom is het te hopen dat Covid-19 ons zal leren welke beroepsgroepen onmisbaar zijn in onze samenleving. Verplegers, zorgpersoneel, onderwijzers, politiemensen,…Ironisch genoeg zijn precies zij de afgelopen jaren gekort!

De wereld na corona? Ik geloof niet in een grootse revolutionaire verandering. Beide voeten op de grond. Realisme geboden.  Luchtkastelen bouwen helpt de samenleving niet verder. Tevens niet cynisch worden maar gelovig blijven. Vraag is dan: wie helpt ons om én realistisch én gelovig te blijven? Misschien wel de Prediker.

De boekrol Prediker uit het oude testament is de feestrol voor het joodse loofhuttenfeest. Aangeraden wordt om dit boekje dan ook vanuit een loofhut te lezen. Niet letterlijk maar figuurlijk. Anders gezegd: bekijk de wereld en het leven vanop een afstand. Prediker beseft dat het leven ook zonder hem gewoon verder gaat. Het is een ervaring die ook ons ongewild en ongevraagd kan overkomen zoals bij ziekte, tegenslag, zoals nu bij corona. “Vanuit zijn loofhut” horen we de Prediker verder mijmeren. Het lijkt wel of hij achter al ons harde werken grote vraagtekens zet. Het meeste van wat we doen is volgens hem vergeefse arbeid en de dood is het einde van al ons zwoegen en jagen. Alles is ijdelheid, najagen van wind. Wat stelt het allemaal voor?

Hier worden we niet vrolijker van! Toch vervalt de nuchtere Prediker niet in cynisme. Gaandeweg valt alles op zijn plek. Je komt ook zelf weer op je plek. Je vindt je als mens terug in het grote geheel. Je leert aanvaarden dat we geen goden zijn. Ook al doen we vaak alsof, ook al richten we de wereld in naar onze maatstaven, uiteindelijk hebben we niets in onze hand. Wat een realisme!

De Prediker brengt ons ook op onze plaats voor God. God weet van oorsprong, zin en doel van ons leven. Die wetenschap mag ons genoeg zijn en vertrouwen geven. Ons leven is in Zijn hand. Aan ons de kunst om gewoon elke dag het leven uit Zijn hand te ontvangen en ervan te genieten. Aan ons om levensvreugde en arbeidsvreugde te scheppen, los van het uiteindelijke resultaat. Moeilijk voor mensen als wij die zo functioneel en resultaatgericht denken. Gewoon dankbaar en verwonderd beleven wat ik op dit moment kan en mag. Niet pas beseffen hoe rijk je was als het te laat is.

De Prediker. Hij leert ons én realistisch én gelovig te zijn. Het kan samengaan. Voeten op de grond en toch Zijn Naam belijden. In de realiteit van het alledaagse weet hij zich geborgen in Gods hand. Hij leeft onbezorgd en juist daardoor heeft hij beide handen vrij om voor elk ander te zorgen. Als een gezegend mens doen wat je hand vindt te doen, kan het mooier?  “Zaai van de morgen tot de avond. Laat je hand niet rusten.” (Prediker 11, 6)

Met de Prediker vanuit “de loofhut” de wereld na corona vormgeven. Het voorkomt dat we luchtkastelen bouwen. Het helpt ons én realistisch én gelovig te blijven. Ook op 1,5 meter afstand van elkaar.

David Lebrun, pastoor parochie heilige Augustinus